ساعت 7:7 دقیقه است مثل همیشه .../ آسمان تاریکُ چراغ تیر برق تنهای پارک روشن میکند قدم های صبورانه یِ ثانیه ها را ...

7:7 دقیقه و زندگی  اختصار بودن ماست کنار تازه های سکوت پروانه ها .../ همان حناییِ وصف ناپذیر روی گل های چشم هایت ...

7:7 دقیقه و حکایت شاعری که تکرار  بی وزنی هایش  ثانیه هایِ  ناسروده ایست ...

7:7 دقیقه و پلک های تطهیر شده  ...

7:7 دقیقه / من و تو

. . .

پ.ن:

 دیریست پنهان شده ام پشت پنجره ی  اتاقی لبریز از خاطره .../ قاب عکسی خاک گرفته از لبخند های  عاشقانه ...